Lata pięćdziesiąte za sprawą wojny w Korei przyczyniły się do boomu gospodarczego w Japonii. Fabryki produkowały więcej i szybciej, a Honda obok produkcji mogła rozwijać się także w innych dziedzinach motoryzacji. Soichiro Honda postawił między innymi na motosport. Jako lider w produkcji motocykli, w marcu 1954 roku Honda wysłała zespól do Sao Paulo w Brazylii. Po zdominowaniu wielu rozgrywek świat szybko dowiedział się o potędze motocyklowej jaką jest Honda, a sam jej założyciel mógł wreszcie zrealizować swoje marzenia z przeszłości. Mówił: „Moją ambicją jest nadanie najwyższej rangi sportom samochodowym. Powody zaangażowania się w tę dziedzinę wykraczają daleko poza promocję sprzedaży. Doświadczenia, które możemy dzięki temu zdobyć, rozszerzą nasze horyzonty i podniosą morale w fabryce\". W 1958 r. świadomość marki Honda na kontynencie północnoamerykańskim była już tak duża, że postanowiono na otworzenie w Stanach Zjednoczonych oddziału firmy (American Honda Company). Rok później na tamtejszym rynku zadebiutował motocykl C100 CuperCub, który został sprzedany w liczbie 50 mln egzemplarzy na całym świecie. Do tej pory jest to bestseller japońskiej marki jeśli wziąć pod uwagę wszystkie pojazdy wyprodukowane przez Hondę. W Ameryce Północnej motocykle Hondy skutecznie rywalizowały z produkcjami słynnego Harleya Davidsona.
Po osiągnięcia pozycji niekwestowanego lidera w globalnej sprzedaży i produkcji motocykli Honda postanowiła ponownie zaistnieć na nieznanym dotąd dla siebie gruncie. W 1960 r. Japończycy wybudowali swój pierwszy prototyp samochodu osobowego, który z założenia przeznaczony był na rodzimy rynek. Co ciekawe jednak pierwszym seryjnym modelem okazała się półciężarówka T360. Pick-up zadebiutował w 1963 r. i był dostępny w czterech różnych wersjach nadwozia (także jako van!). Samochód napędzany był motorem o pojemności 360 ccm i mocy okrągłych 30 KM. Dwa miesiące później przyszła kolej na… sportowego, dwudrzwiowego roadstera S500 z silnikiem o mocy 44 KM. W Hondzie już wówczas rodziła się legenda silników wysokoobrotowych która przetrwała do dziś dzień. Jednostka napędowa S500 o pojemności 492 ccm „kręciła się” bowiem aż do 9 500 obr./min. S500 posiadał także czterostopniową skrzynię biegów, zaś układ jezdny bazował ściśle na technologii motocyklowej.
Mniej więcej w tym samym czasie niemal wszyscy japońscy producenci samochodów byli zrzeszeni w handlowych konglomeratach nazywanych pospolicie w Japonii jako „zaibatsu” czy „keiretsu”. Duże kompanie były ściśle powiązane z rządem Japonii i mogły wiązać ze sobą mniejsze przedsiębiorstwa w duże koncerny, które z kolei dzięki szerokiemu spektrum wytwórczemu dawały szansę na walkę z rywalami z Europy i Stanów Zjednoczonych na arenie międzynarodowej. Honda dzięki temu zyskała historyczną szansę rozwoju w branży samochodowej.
Niestety o ile na rynku japońskim Honda z roku na rok sprzedawał coraz więcej aut nie mogła przebić się ze swoimi propozycjami na rynkach zagranicznych. W USA gdzie doceniano wielkość małe samochodziki Hondy nie miały racji bytu. Doskonale sprzedający się w Japonii model N600, który był także pierwszym automobilem wyeksportowanym do Stanów Zjednoczonych nie przyniósł pożądanego sukcesu. Jego 600 centymetrowy silnik i małe rozmiary karoserii zostały przyjęte przez Amerykanów wręcz z niesmakiem. W Europie marka dopiero zaczęła raczkować stąd też o znaczącej popularności modeli na tym kontynencie nie mogło być póki co jeszcze mowy.
W 1971 roku rozpoczęto prace nad rozwojem nowego silnika CVCC, przystosowanego do spalania bardzo ubogich mieszanek. Był to doskonały przykład pomysłowości Hondy w rok przed wejściem w życie rygorystycznych amerykańskich norm dotyczących emisji spalin. CVCC był koronnym osiągnięciem firmy, budującym jej wizerunek jako daleko wykraczającej swoją innowacyjnością poza aktualne osiągnięcia motoryzacji. Rok po tym wydarzeniu Honda wprowadziła na do sprzedaży w Ameryce Północnej legendarny model Civic. Samochód nadal mniejszy w porównaniu z autami amerykańskimi ale w dobie kryzysu energetycznego (1973 r.) wyposażony w silnik CVCC był w stanie nawiązać z nimi walkę dzięki walorom ekonomicznym i ekologicznym. Kiedy Amerykanie zajęci byli opracowywaniem katalizatorów dla swoich paliwożernych aut i zastanawianiem się nad ewentualną produkcją mniejszych modeli, Honda rosła w siłę. W 1973 r. funkcję prezesa objął Kiyoshi Kawshima, którego rządy wypchnęły japońską markę w dodanie słupki przychodów. Obroty firmy sięgały w tym czasie 400 bilionów jenów, by pod koniec lat siedemdziesiątych wzrosnąć do jednego tryliona i nadać Hondzie miano najlepiej rozwijającej się firmy w historii japońskiego przemysłu.
Przewaga technologiczna, przynajmniej jeśli chodzi o względy ekonomiczne i ekologiczne dały Hondzie możliwość zastosowania nowych, wydajnych i pożądanych przez rządowe obostrzenia USA technologii w większych pojazdach. Propozycją Hondy dla Amerykanów było wprowadzenie w 1976 r. modelu Accord. Samochodu większego od Civica i jeszcze lepiej wpisującego się w wymagania amerykańskiego społeczeństwa. Nie trzeba było długo czekać na sukces tego auta. Accord należał do grona bestsellerów rynku, a wprowadzenie go do sprzedaży w wersji z silnikiem V6, a także jako hybrydy potwierdziło wysoki status marki w tym regionie świata. Obroty rosły, a Honda zdecydowała się na otwarcie swoich pierwszych fabryk: motocykli w Marsyville w stanie Ohio w 1978 r. Chwilę później z amerykańskich linii montażowych zaczęły też zjeżdżać pierwsze egzemplarze Accordów. Do dziś dzień koncern posiada pięć zakładów produkcyjnych, kolejny ma powstać w 2008 r. w miejscowości Greensburg w stanie Indiana.
W 1979 roku produkcja samochodów w Japonii osiągnęła poziom 705 375 sztuk, z czego 75% sztuk modelu Civic zostało wyeksportowanych. Coraz częściej auta trafiały także do Europy. Głównie do Anglii gdzie Honda rozpoczęła kooperację z brytyjskim Leylandem i Roverem. Większe oznaki zainteresowania samochodami tej marki na Starym Kontynencie zauważalne były dopiero w połowie lat 80-tych kiedy Honda skuteczniej rozpoczęła rozwijać swoją sieć we Włoszech i Francji.
O ile w Europie Honda usiłowała dopiero znaleźć swoje miejsce na rynku o tyle w USA japońska marka kwitła. W 1986 r. zdecydowano się na prowadzenie odseparowanej linii modeli luksusowych sprzedawanych pod nazwą Acura. Auta miały się wyróżniać sportowymi sylwetkami, wysokim poziomem wyposażenia, jakością i osiągami. Pierwszym modelem który miał realizować te cele była Acura Legend z silnikiem 2.5 l. produkującym 151 KM. Końcówka lat 80-tych to także wzrost świadomości Hondy w dziedzinie bezpieczeństwa. Koncern wprowadził w 1987 r. model Prelude, który jako pierwszy samochód na świecie wyposażony był w układ kierowniczy sterujący czterema kołami (4WS). W modelu Legend pojawiły się także poduszki powietrzne. Kamieniem milowym okazało się wprowadzenie w jednostkach napędowych systemu VTEC - mechanizmu o płynnej regulacji zachodzenia na siebie czasów otwierania się zaworów ssących oraz wydechowych. VTEC pozwala w niektórych przypadkach na osiąganie mocy porównywalnej z silnikami turbodoładowanymi w silnikach wolnossących.
W latach dziewięćdziesiątych Honda postanowiła rozbudować znacznie także swoją sieć dystrybucji i rozwoju także w Europie. W brytyjskim Swindon i niemieckim Offenbach powstały Działy Badań i Rozwoju. W Anglii uruchomiono także pierwsze zakłady montażowe. W tym czasie pojawiły się także nowe modele marki: sportowy S2000, osobowe CR-V i FR-V. Najlepsze wyniki osiągał jednak na Starym Kontynencie Civic. Pierwsza dekada XXI w. to z kolei zaangażowanie się w technologię hybrydową oraz silniki wysokoprężne.
Zapraszam do komentowania mojej pierwszej notki, oraz pisania czy czegoś ewentualnie nie dodać:)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz